Ρέκβιεμ σ΄ενα φιλο.Γιά να θυμούνται οι παλιοί καί να μαθαίνουν οι νέοι.

Με τον Ηλία Παπαστεργίου δεν έτυχε να συνυπηρετήσουμε στην Πολεμική Αεροπορία, όμως από την γνωριμία μας στην Ολυμπιακή προέκυψε ένας αλληλοσεβασμός και ισχυρή φιλία. Ήταν ένας αξιοπρεπής, λιγομίλητος, σεμνός και ικανότατος συνάδελφος.

Μαζί με τον Ηλία πετούσαμε με Jumbo το δρομολόγιο Αθήνα-Νέα Υόρκη-Αθήνα. Το πρώτο σκέλος το πετούσα εγώ σαν υπεύθυνος κυβερνήτης. Βαρύς χειμώνας στα μέσα του Δεκέμβρη. Δυσμενής πρόγνωση, αλλά στα χαρτιά η πτήση έβγαινε.

Καθώς πλησιάζαμε την Νέα Υόρκη, άρχισαν να έρχονται μαντάτα. Τα βοηθητικά αεροδρόμια έκλειναν το ένα μετά το άλλο και φτάνοντας πάνω από το Κένεντι, έκλεινε κι αυτό. Καύσιμα μετρημένα.

Φυσικά δεν υπήρχε άλλη λύση, έπρεπε να προσγειωθούμε. Αρχίσαμε την προσέγγιση αφού προηγουμένως μας πληροφόρησαν ότι η United και η American είχαν ματαιώσει την προσγείωση λόγω χαμηλής ορατότητας.

Ζητήσαμε άδεια προσγείωσης. Μας δόθηκε με ευθύνη μας. Από το τελευταίο μετεωρολογικό χειρότερο δεν υπήρχε: στρωματόμορφα σύννεφα που έπαιζαν από το έδαφος και πάνω με πυκνό χιόνι.

‘Εγώ πετώ κι εσύ βλέπεις. Πάμε μέχρι τον διάδρομο, δεν σηκώνει go around,’ είπα στον Ηλία.

‘Εγώ σαν νεότερο παιδί βλέπω καλύτερα από σένα,’ μου είπε γελώντας. Ο μηχανικός θα κάνει τα καθιερωμένα παραγγέλματα για προσγείωση ακόμα κι αν δεν βλέπει έξω, με το ραδιοϋψόμετρο.

Με τα μάτια μου κολλημένα στο ραδιοβοήθημα ακρίβειας και μην επιτρέποντας την παραμικρή παρέκκλιση, αισθάνθηκα ότι η φοβερή μηχανή που χειριζόμουν με μάτια, χέρια και πόδια, είχε μόνο ένα σκοπό: να ξοδέψουμε τα εναπομείναντα δευτερόλεπτα σωστά. Περνώντας τα μηνύματα, άκουσα τον Ηλία να επαναλαμβάνει στον μηχανικό: ‘Να κάνεις τα καθιερωμένα παραγγέλματα χωρίς να βλέπεις έξω. Είμαστε στα χέρια του Θεού.’

Εγώ ήμουν η μηχανή, ο Ηλίας ο εγκέφαλος.

Τα παραγγέλματα έγιναν. Έκανα και τα προβλεπόμενα σπασίματα με το χειριστήριο για να ανακόψω την κάθοδο και αισθανθήκαμε το Jumbo να ακουμπάει βροντηχτά, όπως έπρεπε, γιατί ο διάδρομος ήταν βρεγμένος στην επιφάνεια. Η ορατότητα ήταν όντως μηδενική και ο πύργος έστειλε τζιπ καθοδήγησης για να πάμε στη πίστα.

Ήταν στιγμές ανεπανάληπτες. Γύρισε ο Ηλίας και μου είπε: ‘Ακριβέ, να το θυμάσαι. Σήμερα φτάσαμε στην κορυφή.’

Καλό σου ταξίδι, Ηλία. Χαιρέτα τους όλους στην ουράνια Σμηναρχία

Βούλα, Δεκέμβρης 2011