ΚΟΡΕΑ

Είμαι  πάλι  εδώ  στο  φτερό  σας ύστερα από  μια  μακρά   αποστολή. 

Ήταν  η  έκδοση  του  βιβλίου  της  ζωής  μου -- ΤΟΛΜΑ  ΕΝΑΣ  ΤΡΟΠΟΣ  ΖΩΗΣ--  για  το οποίο  δούλεψα  πέντε  χρόνια. Διαβάζοντας  κριτικές  ανθρώπων  που γνωρίζουν, φρονώ  ότι  το  βιβλίο  θα  μείνει  ιδιαίτερα  γνωστό  γιατί  δίνει  έγγραφη  ζωή, σε  διδάγματα  μιας  ιστορίας  στον  τομέα  της  ασφάλειας  πτήσεων  που  καλύπτει περισσότερο  από  μισό  αιώνα.

Ξεκινώ  τα  τωρινά  με  την  επίσκεψη  μου  στην  Σεούλ  ύστερα  από  τιμητική  πρόσκληση  του  Εξοχότατου    Προέδρου  της  Ελληνικής  Δημοκρατίας  Κυρίου  Κάρολου Παπούλια. Επρόκειτο  για  την  ανταπόδοση  της   επίσκεψης  του  Κορεάτη  Προέδρου  στην  Ελλάδα.

 Μαζί  με  τους  Υφυπουργούς κ.κ. Δαβάκη και Γεροντόπουλο  και  αρκετούς  εκπροσώπους  του  Διπλωματικού  Σώματος, ο  Πρόεδρος  προσκάλεσε  και  δυο  βετεράνους   του  πολέμου  τον  Υποστράτηγο  Πεζικού κ.  Στυλιανό  Δράκο  και  τον  γράφοντα σαν  εκπρόσωπο  του  13ου  Σμήνους  Κορέας.

Είναι  περιττό  να  περιγράψω   την  εγκαρδιότητα  και  την  αγάπη  που  μας  περίμενε  στην  Κορέα.

Θα  τονίσω  μόνο  στιγμιότυπα  τα  οποία  δεν  άφησαν  κανένα  μάτι  στεγνό.

Ο   Πρόεδρος  Παπούλιας  τίμησε  στο  πρόσωπο  των  δυο  βετεράνων    το  σύνολο  των  Ελλήνων  που  συμμετέσχον  στον  πόλεμο  και  ιδιαίτερα    στα  186  Ελληνόπουλα  που  θυσίασαν  τα  νιάτα  τους  για  την  ελευθερία  του  Κορεατικού  Λαού. Ιδιαίτερα  στην  διάρκεια  του  επίσημου  δείπνου  που  παρέθεσε  στην  Ελληνική αντιπροσωπία η Πρόεδρος  της  Κορέας , μπροστά  σε  500 συνδαιτυμόνες ,κάλεσε  τους  δυο  βετεράνους  να μιλήσουν. 

Στην  φανταστική  ατμόσφαιρα ,αντί  λόγου  απηύθυνα  ένα  χαιρετισμό  στα  20  αεροδρόμια της  Κορέας  από  όπου  επιχειρούσα  στις 160  πολεμικές  αποστολές  τόσα  χρόνια  πριν. Και αυτό  στην  Κορεατική  διάλεκτο.

Το μόνο  που  θυμάμαι  είναι  το  ότι  αντίκρισα  το  δακρυσμένο   βλέμμα  του  Προέδρου    μας. Δεν  είπαμε  τίποτα, αλλά  αυτή  η  δακρυσμένη  σιωπή  σήμαινε  πολλά......

Το  ίδιο  συνέβη  και  στην  κατάθεση  στεφάνου   στο  μνημείο  των  Ελλήνων  πεσόντων  στην  Ιντσον.

Τελευταία  σπονδή.

Όταν  ανέβηκα  το τελευταίο  σκαλοπάτι  του  Μνημείου  και  αγκάλιασα  το  πεντελικό   μάρμαρο ,  αισθάνθηκα  υπερκόσμια  το  μάρμαρο  να εκπέμπει   κάτι  σαν  παλμό  και  να  μου  μιλάει.

΄΄Τήδε κείμεθα  τοις  κείνων  ρήμασι  πειθόμενοι΄΄